انتخابات مستقیم نوش دارویی برای کاهش خطرات جنگ نیست اما نباید پیشرفتهای تدریجی و سخت به دست آمده بر سر قانون اساسی و دموکراسی محلی را‌‌ رها کرد. درسهایی که از لغو شدن انتخابات وعده داده شده به دست آمده باید برای سایر نقاط سومالی آموزنده باشد. تدارکات فنی بهتر برای انتخابات مسئله مهمی است. تجربه پونتلند نشان می‌دهد که بازیگران داخلی و خارجی باید مراقب واقعیتهای سیاسی محلی از جمله حمایت از نخبگان، روشنفکران و... باشند. این مورد به طور ویژه برای انتقال دموکراتیک پیش بینی شده در بقیه قسمتهای سومالی تا ۲۰۱۶ به دولت فدرال سومالی (SFG) و سازمان ملل مربوط است و این دو هرچه صریح‌تر به این امر متعهد شوند.

هر ۴ حکمران پونتلند جاه طلبی زیادی برای دموکراسی مبتنی بر قانون اساسی و مجلس نمایندگان نشان داده‌اند. ۱۱ سال از تصویب پیش نویس قانون اساسی می‌گذرد و دسیسه‌های طرفین مناقشات داخلی سومالی موجب به تعویق افتادن انتخابات و شکل گرفتن حکومتی پایدار در موگادیشو شده است. نقش قبیله همچنان بر‌تر باقی می‌ماند اما اختلافات درون و برون قبیله‌ای عمیق هستند و جلسات پیشنهادی برای آشتی هنوز اتفاق نیفتاده است.

این موضوع هم نشان دهنده تلاشهای دولت برای تاثیرگذاری بر پیشرفت و هم نمایانگر این است که اختلافات بنیادین بین قبیله‌ها و زیرمجموعه‌های آن‌ها بیشتر از آن چیزی است که به نظر می‌رسد. اختلافات ارضی جمهوری‌های خود مختار سومالی در مرزهای «سول» و «سناگ» در مرز‌ها، کنار هم قرار گرفتن قبیله‌ها خصوصا توافق نمایندگان قبیله‌های «Dhulbahante» و «Warsangeli» را در پارلمان جدید تضعیف می‌کند.

انتخابات این مسائل سیاسی و ارضی پیچیده را هم پیش می‌کشد. تشدید شکافهای قبیله‌ای و ایجاد فرصت برای افراطی‌ها قطعا مواردی است که در بسیاری از دیگر نقاط سومالی هم وجود دارد.